آئین مستان

شنیدم که صاحب ماه رمضونی، مهربون

این بهونه رو دادی که بکشونی ، مهربون

شنیدم به بندهات خیلی زیاد نظر داری

برا بندهات همه، دل می سوزونی، مهربون

شنیدم که گفته ای هر کی بیاد درخونم

روز محشر تو اونو نمی سوزونی، مهربون

تو تموم بندهات از همه روسیاترم

اومدم توبه کنم خوبه بدونی ، مهربون

شنیدم هرکی تو دنیا بر حسین گریه کنه

به دو عالم تو براش برگ امونی ،مهربون

از درخونت اگه فرار کنم کجا برم

وای اگه ما بدا رو بیرون برونی، مهربون

بیا یک بار دیگه تو می خونت راهم بده

دوست دارم طعم نگاتو بچشونی،مهربون

باز کن در که گدای سحرت برگشته

عبد عصیان زده و در به درت برگشته

بنده ی بی خرد و خیره سرت برگشته

سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته

اصلا انگار نه انگار گنه کارم من

به تو اندازه ی یک عمر بدهکارم من

گرچه آلوده ام و خار ولی برگشتم

طبق آن فطرت پاک ازلی برگشتم

دیدم از غیر درت بی محلی، برگشتم

دستِ پر هستم و با نام علی برگشتم

از عقوبات من غم زده تعجیل بگیر

عبد آلوده پشیمان شده تحویل بگیر

بنده وقتی که فرو رفت به مرداب گناه

خواست از چاله در آید ولی افتاد به چاه

وای از دست رفیقی که مرا برد ز راه

من زمین خوردم و او جای دعا کرد نگاه

حرف پرواز زد اما همه طنازی بود

دوستت دارمِ آن دوست، دغل بازی بود

ای وای بر من تا گرفتاری ندارم

با تو كه خلقم كرده‌ای كاری ندارم

هر بار كه می‌آیم اینجا هم برایت

چیزی به غیر از حرف تكراری ندارم

می‌خواهم از تو كه مرا فوراً ببخشی!

از این دُرُشتی كردنم عاری ندارم

طوری طلبكارانه می‌آیم به سویت

گویا به تو اصلاً بدهكاری ندارم

می‌دانم از من، تو بدت می‌آید امّا

ردّم كنی دیگر كس و كاری ندارم

کردم استغفار و عهد خود شکستم بارها

بایدم زین گونه استغفار، استغفارها

همّتی ای دل که بندم دیده از دیدارِ غیر

تا بود با یار در هر لحظه ام دیدارها

آنکه جان دارد ولی از یاد جانان غافل است

کم بود از نقش بی جان بر روی دیوارها

بار معبودا مرا با ذکر خود حالی ببخش

ورنه می میرد دلم همچون تن مردارها

تیری از تقوا و شمشیری ز طاعت بایدم

تا کنم با دیو نفس خویشتن پیکارها

وای بر حالم اگر این رشته های معصیت

در لحد پیچند دور گردنم چون مارها

مستحقّ آتشم یا رب نسیم رحمتی

کز دل هر شعله بیرون آورم گلزارها

روزهای ما همه شب می شد از دود گناه

گر نبودی ناله ی العفوِ شب بیدارها

یا مبر در دوزخم یا چشم گریانم بده

تا ز اشک دیده ام خاموش گردد نارها

«میثم»، آنکو پیش حکم حق نیارد سر فرود

به که دور گردنش پیچد طناب دارها